-
Zima za oknem, na okładce również biało, a w książce niesamowita atmosfera!
Zbiór opowiadań Jaume Cabré to podróż w różne epoki i miejsca. Doskonała… Czternaście opowiadań z całym mnóstwem wyjątkowych postaci. Mamy tu między innymi zakochanych i ekscentrycznych muzyków, płatnych morderców czyhających na siebie nawzajem, rodzinę żydowską i popełniony na niej koszmarny eksperyment, zdradzające się małżeństwo, oszusta próbującego okraść łódzkiego jubilera i więźnia latami planującego ucieczkę i czekającego na odpowiedni moment… Zaciekawiły mnie zarówno losy bohaterów przedstawione przez Jaume Cabré, jak i ich stylistyczne zaprezentowanie. W części opowiadań autor zastosował zaskakujący dla mnie zabieg łączenia w jednym zdaniu wypowiedzi dwóch bohaterów. Myśl jednego bohatera przechodzi płynnie, w myśl drugiego, bez żadnego stylistycznego zaznaczenia. Taka zmiana podmiotu w jednym zdaniu za pierwszym razem…
-
Czy nowa książka autorki thrillera „Dziewczyna z pociągu” również okaże się bestsellerem?
Paula Hawkins na akcję swojej trzeciej książki wybrała jedną z londyńskich ulic. W powieści występuje zaledwie kilkanaście osób, z czego tylko kilka z nich odgrywa większą rolę. Wszystkie wydarzenia mają miejsce na wspomnianej ulicy lub w jej pobliżu. To sprawia, że „Powolne spalanie” to bardzo kameralna powieść. Kameralna, czyli taka, która nie zabiera Cię w szaloną podróż po epokach czy kontynentach, nie śledzisz losów kilku pokoleń, masz natomiast okazję poznać bliżej, zagłębić się i zrozumieć świat niewielkiej grupy bohaterów. Ludzi, których łączy miejsce zamieszkania i wydarzenia z przeszłości, które w momencie, gdy ich poznajemy wracają do nich ze swoją niszczycielską siłą. Najważniejszymi postaciami są: Laura, młoda dziewczyna po wypadku,…
Zobacz również
„Córka rzeźnika” to porywająca przygoda! Barwna, wciągająca awantura rozgrywająca się w XIX wiecznej społeczności żydowsko-rosyjsko-polskiej.
Historia pszczół to nie tylko powieść-przestroga, ale także książka o sile miłości rodzicielskiej!
Co najbardziej podobało mi się w „Błękicie” Mai Lunde? Emocje. Jest ich naprawdę dużo!
-
„Córka rzeźnika” to porywająca przygoda! Barwna, wciągająca awantura rozgrywająca się w XIX wiecznej społeczności żydowsko-rosyjsko-polskiej.
Chyba największą przyjemnością dla czytelnika, który sięga po powieść, a w tym przypadku jest to powieść mająca ponad pięćset stron (!), jest to, gdy już po kilku pierwszych okazuje się, że wybór był trafny i czeka go niezwykła przygoda! Tak było właśnie w przypadku „Córki rzeźnika”. Przyznam się, że częściowo powieść kupiłam ze względu na piękną okładkę. Zwykle kupuję ebooki, ale tutaj nie mogłam się oprzeć tak urodziwej oprawie! Jest 1894 rok, według kalendarza żydowskiego rok 5654. Są to czasy zaborów, jesteśmy na terenie Imperium Rosyjskiego. Minda i Fania są Żydówkami, córkami rzezaka. Gdy ich melancholijna matka umiera, Fania zaczyna wykazywać chęć i jak się później okazuje, także talent, do…
-
Po lekturze „Sekretnego życia drzew” spacer po lesie nie będzie już tym samym!
Czy wiedziałeś, że najstarsze świerki mają po 9550 lat?! Albo, że w garści ziemi mieści się więcej istot żywych niż jest ludzi na Ziemi?? Podejrzewam, że nie przyszło Ci też do głowy, że drzewa potrafią się uczyć! Brzmi nieprawdopodobnie? Te i inne rewelacje znajdziesz w książce Peter’a Wohlleben’a, wieloletniego leśnika, który dzieli się z czytelnikami swoją wiedzą i doświadczeniem. „Sekretne życie drzew” to dla mnie taki typ książki, którą warto mieć na szafce w sypialni. Każdego wieczoru, gdy tylko mam ochotę, mogę po nią sięgnąć, czytać i cieszyć oczy pięknymi zdjęciami przyrody. Autor cytuje najnowsze badania naukowe dotyczące roślin i opowiada o swoich doświadczeniach w bardzo sympatycznym stylu, plastycznie, z…
Zobacz również
Reportaż o szalonej wyprawie bez happy endu…
-
12 opowiadań Tokarczuk, które obudzą twój umysł po zimie!
Ponoć opowiadania słabo się sprzedają. Kiedyś poproszono mnie o recenzję tomu z opowiadaniami, ale miałam zrobić to tak, żeby nie wspominać, że to opowiadania 😉 Zupełnie tego nie rozumiem… Uwielbiam opowiadania i uważam, że jest to forma trudna dla pisarza. Tekst musi być na tyle esencjonalny, żeby przykuć uwagę czytelnika, zaskoczyć go i dać się zapamiętać. W krótkiej formie trzeba przekazać maksimum treści. W powieści słabsze elementy łatwiej jest ukryć, czytelnik jest w stanie więcej wybaczyć, jeśli ogólnie historia mu się podoba. W opowiadaniu trzeba być od początku do końca na sto procent! O moim pierwszym spotkaniu z pisarstwem Olgi Tokarczuk pisałam przy okazji recenzji „Prowadź swój pług przez kości…
